Queen rules, rules of music - PART 14 [część 2]

Stałam na środku pokoju i dosłownie się we mnie gotowało.
- MIAŁEŚ GO NIE ZAPRASZAĆ, TYLER! - wrzasnęłam z nutką histerii w głosie
- NIE ZAPRASZAŁEM GO! - odwrzasnął. Skierowałam wzrok na Joe. Wyglądał... dziwnie. Jak nie on. Miał mocno zwężone źrenice, zataczał się lekko i patrzył niewidzącym wzrokiem. To mnie zaniepokoiło. Podeszłam do niego bliziutko
- ...Joe? Joe. JOE! - nawet nie podniósł wzroku - Steven... jco mu jest?
- To co nam wszystkim - odparł, popychając ciało gitarzysty na kanapę
- To znaczy? - nic nie rozumiałam
- Oh, skarbie, ty nic nie wiesz... - spojrzałam w oczy Stevenowi. Jego źrenice były tylko lekko zwężone, ale nadal nienaturalnie - Chodź, pokażę ci - poszłam za nim pełna niepokoju. Tyler wszedł do łazienki, wyraźnie trzęsły mu się dłonie. Wyjął zza ubikacji woreczek z białym proszkiem, zapalił świeczkę stojącą na półce, wysypał proszek na łyżkę i zaczął podgrzewać. Patrzyłam na to z otwartymi szeroko oczami, nie rozumiejąc nic a nic.
Kiedy substancja na łyżce była już płynna, Steve przelał ją do strzykawki i podał mi pasek od spodni
- Zaciśnij mi go tu - pokazał miejsce nieco nad łokciem.
- Po co...? - głos mi się trząsł
- Proszę - jęknął - Zrób to... - posłusznie zapięłam mu pasek na ramieniu - Ale mocniej! Żeby żyły wyszły! - natychmiast ścisnęłam klamrę bardziej, drżąc ze strachu. Steven wkuł się igłą w żyłę i nacisnął tłoczek strzykawki. Jęknął z rozkoszy, kiedy zawartość strzykawki wpłynęła do jego krwiobiegu.
- Ste...ven...? - wokalista Aerosmith dyszał ciężko - Steve, co jest? Potrzebujesz lekarza?
- N... nie... słonko... wszystko w porządku... - siedział jeszcze chwilę po czym wstał - Jest świetnie! - posłał mi uśmiech
- Co to...? - pokazałam ręką na strzykawkę
- N... no leki.
- Leki?
- Tak.
- Na co? Perry tez to bierze?
- Tak, to... osłonowe. Wiesz.... dużo pijemy...
- Dziwne dawkowanie...
- Pasek zapinam, bo mam głęboko żyły i nie trafiam - skrzywił się
- Ah... rozumiem - uśmiechnęłam się - Idziemy posiedzieć z Joe?
- Możemy... nie jesteś zła na niego?
- Ile jeszcze mam być zła?
- Racja... - poszliśmy z powrotem do salonu. Perry był już w miarę przytomny. Wstał i podszedł do mnie.
- Yhm... hej...?
- Cześć, Joey - odparłam, wtulając się w niego - Stęskniłam się.
- Ja... ja też, mała. Ja też - usiedliśmy obok siebie a Tyler przyniósł piwo i popcorn.
- Obejrzyjmy coś! - zaproponował i odpalił jakiś film akcji. Kocham filmy. Już po mnie na resztę wieczoru.

***

- Przyjdę jutro, bo dziś było genialnie... Zaproś też Joe!
- Jednak?
- Tak! - cmoknęłam brata w policzek - Dzięki za wszystko i do jutra!
- Pa, kochana! - pomachał mi Steven i odjechał z powrotem do domu. Weszłam do pokoju, przejeżdżając kartą magnetyczną po czytniku.
- Jestem! - krzyknęłam, a po chwili pojawił się obok mnie John.
- Czeeeeść, kochanie - zamruczał, obejmując mnie mocno. Wtuliłam się w niego.
- Jak było u Stevena?
- Jak było na próbie? - spytaliśmy jednocześnie i jednocześnie wybuchnęliśmy śmiechem
- Udała się... Wszystko gra - powiedział John
- Aaa, to my oglądaliśmy film i gadaliśmy - odparłam - Poszłabym się wykąpać...
- Jasne! Poczekam... no. Poczekam - uśmiechnął się, a ja weszłam do łazienki. Napuściłam wody do wanny i zanurzyłam się po szyję. O raaaaaaaaaany jak dobrze...

Po niemal godzinie wyszłam z łazienki w damskich bokserkach i starej koszulce AC/DC służącej mi za górę do spania. John podniósł głowę i uśmiechnął się. Siedział w spodenkach, bez koszulki i czytał jakąś książkę.
- Jak kąpiel?
- Awh... Cudownie! Od lat nie kąpałam się inaczej niż pod prysznicem!
- Yhm...ja...ten...idziemy spać?
- Zgaś światło...
- Dobrze - wstał i nacisnął wyłącznik. W pokoju zapanowały ciemności. Deaky położył się obok na materacu, a ja przysunęłam się do niego. Leżeliśmy chwilę, po czym basista oparł się na łokciach i nachylił nade mną. Oplotłam rękami jego szyję i zaczęliśmy się namiętnie całować. Po chwili zręcznie złapał mnie w talii i nagle to ja leżałam na nim. Zrobiło mi się niesamowicie gorąco...
Zsunął się ustami na moją szyję, a ja jęknęłam cicho. Awh....
- Cassie...? - szepnął, wsuwając leciutko ręce pod moją koszulkę.
- T...ak?
- Chcesz tego...? - jego ton nie był naglący, nic z tych rzeczy. On pytał mnie o zgodę. PYTAŁ.
- Ja....ja....John, ja...
- Nie?
- Za wcześnie... - odsunęłam się od niego - Przepraszam...
- Jasne... - w jego głosie słychać było autentyczny smutek. Cassie, ty debilko!
- Wybacz...
- Nie, w porządku... Poczekam ile będziesz chciała... - pokiwałam głową i odwróciłam się do niego plecami. Było mi cholernie wstyd... jednak John objął mnie ramieniem i tak zasnęliśmy...

***

Po południu poszłam sobie z buta do Stevena. Otworzyłam drzwi (w końcu to mój brat!) i poszłam do salonu.
- Cześć, Ste... O BOŻE! - wrzasnęłam ze strachu. Tyler leżał na ziemi, lewa ręka krwawiła mu okropnie, a prawą usiłował trafić strzykawką w żyłę. Pasek miał zapięty byle jak, widać, że się spieszył...
Wtedy do mnie dotarło. W wojsku o tym nie słyszałam... ale rodzice opowiadali co nieco. Resztę sobie właśnie uświadomiłam.
Mój brat był na głodzie.

Podbiegłam do niego, siłą wyrywając mu strzykawkę z na wpół bezwładnej dłoni.
- Steven... Steven! TYLER, DO CHOLERY! - brutalnie uniosłam mu głowę. Nie kontaktował. Płacząc, zacisnęłam pasek na jego ramieniu i jednym ruchem wprowadziłam narkotyk do żyły. Po chwili z bladego, zrobił się normalnego koloru, oddech mu się wyregulował i zaczął ogarniać.
- Steven! - wrzasnęłam histerycznym tonem
- Zccooo? - mruknął, a ja rozpłakałam się jeszcze bardziej.
- Steve, błagam cię, powiedz cokolwiek!
- Nie płacz...hej...mała...już ok... - powiedział, podnosząc się z trudem z ziemi. Staliśmy na przeciwko siebie, on zakrwawiony, na miękkich nogach, wyglądający jak wrak człowieka i ja, zapłakana, trzęsąca się z nerwów - Już mi lepiej... - uśmiechnął się krzywo, a ja przytuliłam go z całej siły i cmoknęłam w usta.
- TY IDIOTO! - łkałam mu w koszulkę - PRZESTRASZYŁEŚ MNIE!
- Ciii.... już.... już dobrze... - mruczał, głaszcząc mnie po włosach
- OSŁONOWE LEKI, TAK!? JESTEŚ ĆPUNEM, TYLER! - wydarłam się, odpychając go od siebie
- Nieprawda...
- PRAWDA! JESTEŚ ZWYKŁYM ĆPUNEM! NIE ROZU... - moje słowa przerwał wchodzący właśnie Perry. Kiedy go zobaczyłam, zakrztusiłam się łzami. Dosłownie wyłam.
Joe nie wyglądał lepiej. Trząsł się cały, wzrok mu uciekał, a w ręce trzymał woreczek z tym gównem.
- Joey... - płakałam głośno - Ty...też...bierzesz...to...gówno?
- Muszę...dać sobie....w...żyłę....teraz... - mruczał, kompletnie mnie nie słuchając. Kaszląc i krztusząc się nadal od płaczu, zgodnie ze wskazówkami Tylera, przyszykowałam heroinę (aaa, tak to się nazywa) i podałam Perry'emu który zaraz po tym, osunął się na ziemię. Jak przeczuwałam, podniósł się chwilę później ze znacznie lepszym samopoczuciem.
- W co wyście się władowali...Boże...jak ja mam wam pomóc? - spytałam, a Steven pokręcił głową
- Nie zamartwiaj się tym, siostrzyczko.
- JESTEŚ MOIM BRATEM, DO KURWY! A TY, JOE, MOIM PRZYJACIELEM! ZALEŻY MI NA WAS! - wykrzyczałam im prosto w twarz
- Dobrze...my...przestaniemy - odparł Perry ze skruchą
- Na pewno?
- Na 100%, skarbie - obiecali, uśmiechając się.
- Ok... Wierzę wam... - mój niepewny ton mówił co innego - Pójdę już.
- TAK SZYBKO?
- Tak, Steven. Nie będę siedziała z ćpunami. Dobranoc, towarzystwu - wstałam
- CASSIE NO! - jęknął z żalem Perry
- Co Cassie?! Nie zadaję się z takimi ćpunami jak wy, jasne?
- Zostań... - Perry chwycił mnie za rękę, a mi zmiękło serce
- No dobrze... co chcecie robić?
- Obejrzymy coś...? - zaproponował nieśmiało Steven
- Znowuuu?
- Mam zajebisty film akcji! Naprawdę super!
- Ok, oglądajmy - zgodziłam się, siadając między Joe i Tylerem.

***

Wracałam do hotelu w kiepskim nastroju. Martwiłam się o chłopaków jak cholera... Nie wiem, czemu im wierzę... W sumie... Jestem im bliska... Może akurat z tym skończą?
John już był.
- Cass, kochanie! - ucieszył się, tuląc mnie mocno, ja jednak odsunęłam się od niego.
- Wybacz, Deaky, nie mam humoru...
- Coś nie tak u Tylera?
- Nie, u niego ok - skłamałam - Po prostu trochę się źle czuję...
- Chcesz herbaty czy coś?
- Cappucino z cynamonem... - odparłam w zamyśleniu
- Już zamawiam - uśmiechnął się szeroko
- Jak próba?
- Świetnie!
- Cieszy mnie to...
- Kochanie, co się dzieje? - Deaky usiadł obok mnie - Widzę, że coś jest nie tak...
- Nie wiem sama... - wzruszyłam ramionami. Cholera, dobrze kłamię... - Jakoś tak mi smutno...
- Przytulić cię?
- Przytul - zgodziłam się, a John przyciągnął mnie do siebie i zaczął tulić. Miałam wielką ochotę powiedzieć mu o Stevenie i Joe, jednak nie zrobiłam tego, sama nie wiem dlaczego. W sumie... Chcę poradzić sobie z tym sama. Co ma John do ich uzależnienia? No właśnie.
Westchnęłam cicho - Chcę się położyć...
- Dobrze... Tylko ja muszę iść na jeszcze jedną próbę... Nie chcę, żebyś była sama...
- Ale nie martw się, skarbie i tak będę spała...
- Jakby coś się działo... Zadzwoń do mnie.
- Dobrze.
- Obiecujesz?
- Obiecuję - posłałam mu uśmiech - Idź już, bo się spóźnisz.
- Wolałbym zostać z tobą... - mruknął, obejmując mnie mocno w pasie.
- Wiem, skarbie... Jak wrócisz, to mnie obudź, ok?
- Jasne... to ten... na razie!
- Na razie - odparłam. John pocałował mnie w usta i wyszedł z pokoju. Opadłam na poduszki, zakrywając się kocem i po chwili usnęłam.

***

Obudziło mnie głośne trzaśnięcie drzwiami. Przetarłam oczy i wstałam, idąc ostrożnie przez ciemny, nieoświetlony pokój. W korytarzu stał Deaky, ewidentnie nawalony jak stodoła.
- Hheeeakochanie... - wymamrotał, opierając się o ścianę - Oezu....wieczoryzRaaaattym.... - no i wszystko jasne. Ratty to techniczny Freda i Johna. Zapewne przyniósł parę flaszek na "umilenie próby"...
- Idź spać - wzięłam go pod ramię i zaprowadziłam na łóżko
- Aaaeee ja siemusze wykąpać... - protestował
- Jasne, jasne i zabić się pod prysznicem, jutro to załatwisz. Śpij - wymruczałam, całując go w czoło. Tak jak myślałam, padł momentalnie, a ja ułożyłam się obok niego i poszłam w jego ślady.

***

Obudziłam się pierwsza i cicho zaśmiałam.
- Deackson, wstawaj! - potrząsnęłam nim lekko - SZKODA DNIA, WSTAJEMY! - John otworzył oczy i jęknął z protestem
- Nieeee....
- Miłego kaca, kochanie - uśmiechnęłam się słodko i wstałam.
- Cass, błagam....
- Hmmmm?
- Możesz mi przynieść wody i aspiryny? - jego proszący ton mnie bawił
- Mogę - podałam mu butelkę i dwie tabletki
- Dzięki... - zażył leki, popijając dużą ilością wody - Jesteś super!
- Wiem! - wybuchnęłam śmiechem, zaczynając codzienną serię 250 pompek i 500 brzuszków.
- Wow... - skomentował John, masując sobie skroń.
- Pompuj ze mną!
- Jasssne... Cholera.
- Hm?
- Jestem głodny... Chooodź na śniadanie.... - jęknął
- Daj mi 20 minut, muszę skończyć serię.
- Szybko no....
- Ubierz się w tym czasie, chyba, że chcesz paradować po restauracji w... - poczekałam aż wstanie - W bokserkach...
- Nieee - odmruknął, wyciągając z szafy ubrania.
Pół godziny później poszliśmy coś zjeść, trzymając się za ręce. Przy jednym ze stolików siedzieli skacowani Roger i Brian. Na ich widok dostałam ataku śmiechu.
- Czego się cieszysz? - burknął May, wyraźnie nie w humorze
- Jedliście już?
- Nieee - pokręcił głową Rog, więc zamachałam na kelnera
- 4 razy jajecznica i tosty a do tego 3 espresso i jedno cappuccino - powiedziałam i po chwili na stole pojawiło się pyszne śniadanie. Chłopaków zatkało.

- No co? - pochyliłam się nad talerzem - Wcinajcie a nie... Ej, zaraz... Gdzie jest Fred?

- Ty.... dobre pytanie - wymamrotał Roger między kolejnymi kęsami - Ostatni raz...widziałem go wczoraj!

- Ja też w sumie... - dodał Bri znad filiżanki, a John wzruszył ramionami:

- Ja nie pamiętam...

- Ty się, Diakon, nie odzywaj, leżeliście wczoraj z Rattym i śpiewaliście 'Leżę tutaj, sobie leżę, uwaliłem się jak zwierzę'... - powiedział Rog, a ja parsknęłam śmiechem, plując w kubek.

- Cass, w porządku? - Brian był nieco zaniepokojony. Chciałam mu odpowiedzieć, ale miałam atak głupawki.

- Nie byłeś lepszy, Taylor... Biegałeś, wyjąc jak Madonna i wymachując koszulką... - burknął wyraźnie obrażony Deaky, a ja ryknęłam śmiechem na całą salę, aż kilku ludzi się na mnie obejrzało.

- Z czego ryjesz? - poddenerwował się perkman. Spojrzałam na milczącego dotąd Briana, który również dusił się od śmiechu.

- Te, miotła, ty się tak nie ciesz, lizałeś się ze ścianą, wrzeszcząc 'Żono moja! Dlaczego jesteś taka zimna i nieczuła?' - warknął John, a wtedy spadłam z krzesła, zwijając się i płacząc z rozbawienia. Mój dobry humor zaczął udzielać się chłopakom i po chwili cała nasza czwórka płakała ze śmiechu.

Ogarnęliśmy się w momencie, kiedy na wolne krzesło zwalił się Mercury, waląc głową w stół.

- Ciężki przypadek kaca - oceniłam, ocierając łzy z twarzy

- Primadonna Mercury przeholowała i miała gwiazdki przed oczami! - ryczał Roger, na wpół leżąc na ziemi.

- Odlotowe w kosmos! - dodał May, szczerząc swoje zadbane, białe ząbki

- Co piłeś Fred, że jesteś taki skacowany? Nie było atmosfery? - spytał John, parskając cicho

- Jak wam zaraz przyjebię to będziecie mieli atmosferę na +5000... - Freddie podniósł głowę. Jego ton był ostry, widać było, że nie ma nastroju na żarty. Bez słowa wstałam, zamówiłam jego ulubione śniadanie, kawę i kieliszek wódki na popitkę. Mercury'emu zaświeciły się oczy.

- JESTEŚ SUPER! - aha, komuś poprawił sie humorek?

- Nie ma sprawy, Fred - uśmiechnęłam się słodko, dopijając cappuccino - Może się położycie wszyscy przed próbą po południu?

- Ja nie mogę... - posmutniał Roger

- Dlaczego?

- Bo Meg wychodzi, a ja mam Meddie'go do popilnowania...

- Zajmę się nim - odparłam radośnie
- Wiesz jak się opiekować 4 letnim dzieckiem? - spytał powątpiewająco młody tatuś
- Pewnie, że tak, miałam kilkoro kuzynostwa, dam sobie radę. Przyprowadź mi go do pokoju, a resztę zostaw mi.
- Jesteś niezastąpiona, jak mam ci dziękować?
- Daj mi popykać troszkę na perce.
- Nie ma sprawy... Dobra, to ja idę po małego.
- Czekam - odparłam. Po chwili Rog przyprowadził swojego synka, którego widziałam pierwszy raz na oczy

- No...poznajcie się...Med, to jest...eee...
- Ciocia Cassie - przykucnęłam przy małym - Cześć! Jesteś Meddie, tak?
- Tak! Pobawisz się ze mną?
- Pewnie, że się pobawię, a co chcesz robić?
- Ja...chciałbym pobawić się moim pociągiem! - mały Taylor chwycił mnie ufnie za rękę - Mam taki śliczny pociąg i toly i jeszcze domki! A tata mu kupił taki czelwony autobus! - nie wymawiał jeszcze 'r' co brzmiało totalnie słodko. Wyobraziłam sobie takiego własnego syneczka i aż mi się zrobiło cieplutko na serduszku. Miałby zielone oczy i takie lekko kręcone, kasztanowe włosy... I miałby na imię Keith... Zaraz. Czemu wyobraziłam sobie kopię Johna...? Kto powiedział, że z nim będę miała dzieci? Nieważne...
- To dobranoc, Cass!
- Śpijcie dobrze! - odparłam, wodząc wzrokiem za wychodzącymi muzykami
- Meddows... bądź grzeczny i słuchaj cioci - Roger pogłaskał małego po główce, posłał mi ciepły uśmiech i pobiegł po schodach na górę.
- To co, Med, najpierw pociąg czy wolisz iść ze mną na lody?
- Ja lubię tluskawkowe! - oznajmił blondaś, wpatrując się we mnie ogromnymi, mocno niebieskimi oczami.
- Ja też!
- A wiesz, że ja mam lejbany?
- CO MASZ?
- No... chodź, pokażę ci. Mam u lodziców w pokoju - poszliśmy do apartamentu Taylorów. Roger właśnie zasłaniał rolety.
- Coś się stało?
- Tato, tato, daj mi moje lejbany i mój pociąg! - Meddows podbiegł do taty, skacząc wokół niego. Taylor bez słowa podał mu okulary słoneczne i lokomotywę, a ja w końcu zajarzyłam o co chodziło. RAY-BANY!
- Idziemy, ciociu? - spytał syn Roggie'go, łapiąc mnie za rękę - Chcę lody tluskawkowe!
- Jasne, podwójne ci kupię! - odparłam, wychodząc z apartamentowca z Meddie'm drepczącym przy moim boku.